Δεν έχει ούτε ένα παράθυρο να
βγεί στα δέντρα η ερημιά μου,
σκόνες μονάχα και σύνεργα της ψυχής.
Η φωνή μου λυγίζει
αλλά δεν παραδίνομαι
σ΄αυτή τη δύση τρομαγμένος
εγώ με όλο το αίμα μου
έτσι όπως πόνεσα
στους δρόμους ατελείωτα
με τόσο σπαραγμό στα σύνορα μου.

Ο ουρανός είναι
στο βαθυκύανο χειμώνα.
Το φώς φωνάζει με τον κεραυνό.
Να με σώσουν τα όνειρα ή
να με συντρίψουν
-ένα τ'ονομάζω...

Από τον Δ.
09.6.06