3 μέρες εκδηλώσεων για την εξέγερση, το εμπόρευμα, και το θέαμα από τη +τεχνία-.

20,21,22 Στην καλών τεχνών με συζητήσεις, συναυλίες, βιβλιοπαρουσιάσεις και πολλά άλλα!

η ζωή στους βράχους της Αλίντας Δημητρίου

«Η ζωή στους βράχους» είναι μεν μια αυτοτελής, αλλά οπωσδήποτε αποτελεί συνέχεια της πρώτης ταινίας της Δημητρίου "Πουλιά στο βάλτο".
Αναφέρεται στον Εμφύλιο – οι γυναίκες πάνε στο βουνό, στο Δημοκρατικό Στρατό - αλλά και στις εξορίες.
Όταν άρχισε το κυνηγητό, μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, άλλες πρόλαβαν και πήγαν στο βουνό και άλλες συνελήφθησαν. Όλες γιατί ήταν αντιστασιακές. Για όσες από αυτές που συνέλαβαν δε μπόρεσαν να στοιχειοθετήσουν κατηγορίες μαζί με ποινές (σε ισόβια ή εκτέλεση), τις έστειλαν εξορία: Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος.
Στην ταινία, τριαντατρείς Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945, επειδή έλαβαν μέρος στην Αντίσταση.

Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή» ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία- το 30% του Δ.Σ. που ήταν οι γυναίκες..

Στη Θεσσαλονίκη αδελφές μου, εεε,στη Μόσχα ήθελα να πώ...

Δε θέλω να είμαι πουθενά. Δε θέλω να είμαι εδώ, εκεί, σε κανένα γνωστό τόπο, σε κανένα γνωστό χρόνο. Σε κανένα εκεί, σε κανένα τότε, σε κανένα τώρα.
Θα βάλω μωβ σκιά στα μάτια μου και θα πάρω τηλέφωνο όλες τις φανταστικές μου φίλες -θα χαρούν πολύ που θα μ' ακούσουν-, θα πακετάρουμε τις υπέροχες μελιτζανί βαλίτσες μας, από αυτές τις δερμάτινες με τα λουριά, του Β' Παγκοσμίου και των ταινιών του Ζενέ, θ' ανεβούμε στις σκούπες μας και, παίρνοντας φόρα, θα πετάξουμε στο φως μιας μεσημεριάτικης πανσελήνου, μέχρι να φτάσουμε στην ανύπαρκτη, την ανυπότακτη, τη γλυκειά Μόσχα.
Στη Μόσχα, αδελφές μου...