Στη Θεσσαλονίκη αδελφές μου, εεε,στη Μόσχα ήθελα να πώ...

Δε θέλω να είμαι πουθενά. Δε θέλω να είμαι εδώ, εκεί, σε κανένα γνωστό τόπο, σε κανένα γνωστό χρόνο. Σε κανένα εκεί, σε κανένα τότε, σε κανένα τώρα.
Θα βάλω μωβ σκιά στα μάτια μου και θα πάρω τηλέφωνο όλες τις φανταστικές μου φίλες -θα χαρούν πολύ που θα μ' ακούσουν-, θα πακετάρουμε τις υπέροχες μελιτζανί βαλίτσες μας, από αυτές τις δερμάτινες με τα λουριά, του Β' Παγκοσμίου και των ταινιών του Ζενέ, θ' ανεβούμε στις σκούπες μας και, παίρνοντας φόρα, θα πετάξουμε στο φως μιας μεσημεριάτικης πανσελήνου, μέχρι να φτάσουμε στην ανύπαρκτη, την ανυπότακτη, τη γλυκειά Μόσχα.
Στη Μόσχα, αδελφές μου...