σμήννεφα

Στα χρόνια που η αρρώστια θεωρείται έγκλημα.

Β΄ πτέρυγα τοξικομανών στη Θήβα. Χρήστες – γυναίκες για εξόντωση στα μπουντρούμια τους. Η σκληρή πτέρυγα της όμορφης φυλακής τους. Δήθεν. Όλα. Σκληρές οι τοξικομανείς κατάδικοι;

40–50 γυναίκες στοιβαγμένες σε 5 άθλιους θαλάμους, σαν τις μαϊμούδες στο τσίρκο. Μαζί με τις κατσαρίδες, τα σκουπίδια, τα τυφλά μπάνια που βρωμάνε νύχτα – μέρα οι σωληνώσεις, χωρίς εξαερισμό. Χωρίς ούτε καν έναν ανεμιστήρα για τον καύσωνα.

Χωρίς ζεστό νερό. Χωρίς θέρμανση το χειμώνα.

Απομονωμένες, σε βαριά καταστολή, με 15 – 20 χάπια η κάθε μία τη μέρα, χωρίς γιατρούς, χωρίς λεφτά, χωρίς τσιγάρα. Τα είδη πρώτης ανάγκης, που εννοείται, δικαιούμαστε όλες, δίνονται όποτε και όπου θέλουν αυτοί. Πολλές φορές δεν υπάρχουν σερβιέτες για τις γυναίκες.

Για το πιο απλό πράγμα πρέπει να κάνεις αίτηση, σε έναν άκαρπο και ειρωνικό πλανήτη αιτήσεων, που γίνονται απλά για να γίνονται. Σιδερόφραχτες μέσα σε ένα μπετονένιο κουτί που ανοίγει με κομπιούτερ (!) μια φύλακας, που δεν ξέρει και δεν αναλαμβάνει ευθύνη για τίποτα άλλο εκτός από το να κοιτάει τις κάμερες και να πατάει τα κουμπάκια που κλειδώνουν τις σιδερένιες πόρτες.

Σε μια εκδικητική χώρα που δεν φταίει κανένας εκτός από τον κατάδικο. Σε λίγο χάνεις επαφή με τα πάντα, αρχίζεις να αμφιβάλλεις. Αν υπάρχει τίποτα πέρα και έξω απ’ αυτό το μπετονένιο κουτί που σε έχουν πετάξει.

Αν υπάρχει ακόμα ζωή, άνθρωποι...

Αν υπάρχουν κάποιοι που αγαπούν κάποια μάνα, αδερφή, κόρη, σύντροφο, σύζυγο...

Κι αν θα μπορούσαν να την φανταστούν εδώ μέσα...

Με χαμένη την φωνή από την απόγνωση, την απόρριψη, την ντροπή και τον πόνο.

Τον τρόμο.

Μόνο άναρθρες κραυγές ακούγονται κάθε τόσο, όταν συνέχεια κάποια γυναίκα κόβει φλέβες ή κρεμιέται. Και τρέχουν οι μπότες, ίσα-ίσα για να μην ψοφήσεις.

Και να σου κάνουν πειθαρχικό επειδή θέλησες να πεθάνεις. Μία και καλή. Γιατί δεν άντεξες

θαμμένη – ζωντανή. Ούτε γυναίκα, ούτε άνθρωπος, ούτε ζόμπι.

Ένα φάντασμα χωρίς φωνή, χωρίς ψυχή, χωρίς φύλο, χωρίς τίποτα.

Μόνο μια στήλη βουβού πόνου σαν καπνός μέχρι τον ουρανό.

Αυτές είμαστε οι σκληρές;;; ΟΧΙ

Αυτή είναι η φρίκη που ζούμε.

Που δεν πατάμε ποτέ χώμα, παρά μόνο σίδερο και μπετό. Που δεν ακουμπάμε και δεν βλέπουμε ένα φυτό, έναν θάμνο. Τα δέντρα και το πράσινο τα βλέπουν μόνο οι επισκέπτες και οι φύλακες. Που αναπνέουμε όλη τη μόλυνση απ’ το μηχάνημα του aircondition για τους φύλακες και για τους κρατούμενους δεν υπάρχει ούτε ένας ανεμιστήρας. Δεν έχει εγκριθεί ο προϋπολογισμός απ’ το υπουργείο.

Όποιος έχει λεφτά...Οκ. Γωνία το μαγαζάκι.

Που και που, όταν βουλώνουν οι δύο τουαλέτες που μοιραζόμαστε 10 γυναίκες μέσα στο

θάλαμο, η φυλακή δεν έχει ούτε βεντούζα να μας δώσει να τις ξεβουλώσουμε.

Τα ψυχοφάρμακα μόνο έρχονται πάντα στην ώρα τους.

Που, που, που... Πόσα να πούμε;

Συμπάσχουμε μόνο με την ευαίσθητη δημοσιογράφο στην tv, που δάκρυζε για κάποια Σπιναλόγκα, τότε, σε κάποιο άλλο χρόνο, μακρινό, σε κάποιον άλλο τόπο, σκληρό: “όταν η αρρώστια αντιμετωπιζόταν σαν έγκλημα”αυτά τα αίσχη συνέβαιναν παλιά!

Τώρα, κανείς άρρωστος άνθρωπος δεν κρατείται παρά τη θέληση του, σε άθλιες συνθήκες.

Μας κρατάνε για να γίνουμε καλά. Με ψυχοφάρμακα.

Όλοι εμείς εδώ μέσα, θέλανε ν’ αρρωστήσουμε με τα “παράνομα” προϊόντα που παράγουμε εμείς οι ίδιοι.Εμείς, οι καταναλωτές των προϊόντων της παράνομης πλευράς της ελεύθερης αγοράς τους.

Είμαστε οι εγκληματίες. Πολέμου.

Και αξίζουμε φυλακής. Ανελέητης.

Γι ‘ αυτό, και για όλα αυτά, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον υφυπουργό που μας επισκέφτηκε εδώ, πριν πολλούς μήνες, μας δήλωσε ότι αυτοί μας βλέπουν σαν ανθρώπους παρόλο που είμαστε κατάδικοι, θαύμασε τα ελαφάκια της φυλακής, που με την ευκαιρία είδαμε και εμείς, ενθουσιάστηκε με το περιβάλλον και μας “χάρισε” μαστογραφίες (πόσο γρήγορα επαναλαμβάνεται η ιστορία σ’ αυτόν τον ευρωπαϊκό τόπο!

Κάτι τέτοια λέγαν και οι υπουργοί που “επισκέπτονταν” την Μακρόνησο και την Γυάρο!).

Και οι συνειδήσεις παραμένουν ήσυχες!

Μόνο η μαστογραφία μας έλειπε εδώ πέρα αλλά δεν το ‘χαμε καταλάβει...όλα τ’ άλλα τα ‘χουμε.Πλήθος γιατρών, όλων των ειδικοτήτων, που δεν έρχονται. Και όταν έρχεται κανείς,

μας λέει ότι δεν πληρώνεται αρκετά για να μας εξετάσει όλες και για όλα. Και ότι, όταν αποφυλακιστούμε, θα το κοιτάξουμε μόνες μας μωρέ! Επί λέξη.

Τέλος, θέλουμε να πούμε ότι θυμόμαστε κάποιες μεγάλες κουβέντες που έλεγαν κάποιοι ονειροπαρμένοι ιδεαλιστές – πριν την οικονομική κρίση, βέβαια - ότι ο πολιτισμός κάθε κοινωνίας φαίνεται από το πως φέρεται στους νικημένους της και στους αιχμαλώτους της.

Αυτός ο πολιτισμός που ζούμε εδώ μέσα, μας κάνει να μετανιώνουμε οικτρά για το έγκλημα που διαπράξαμε και μας ωθεί να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Ταπεινά ευχαριστούμε για την προσπάθεια που καταβάλλετε, από όλες τις πλευρές, να γίνουμε καλά και να αποδοθούμε στην κοινωνία, υγιείς, παραγωγικοί και ακηλίδωτοι.

Αν γλυτώσουμε ποτέ από τα πειθαρχικά που κοστολογεί το σύστημα την απελπισία μας.

“ποιητή, στον αιώνα σου, πες μου, τι βλέπεις;”

Τα ίδια που έβλεπε και τον προηγούμενο αιώνα.

Τους εμπόρους να πνίγουν στο αίμα τα θύματά τους.

Και, κυρίως, ευγνωμονούμε, για το σεβασμό που επιδεικνύετε στον άνθρωπο, στο χρόνο του, στην ανθρώπινη ζωή, και, ιδίως, στη γυναίκα, σαν πηγή ζωής. Σ ‘αυτή που γεννάει τη ζωή, που εσείς τόσο εύκολα μπορείτε να αφορίζετε. Και να κρατάτε νεογέννητα και μανάδες στο κάγκελο.Να φτάνει ένα παιδί στη γη, να ανοίγει τα μάτια του και να το καλωσορίζουν τα σί-

δερα και τα συρματοπλέγματα.

Ποιος πολιτισμός και ποιο φεγγάρι.

Αιώνες τώρα, με τον ίδιο τρόπο τιμωρεί και εκδικείται ο άνθρωπος τον συνάνθρωπο.

Με φυλακή.

Βάρβαρα, ανελέητα και ιεροεξεταστικά.

Κανείς δεν την αξίζει αυτή την μεταχείριση.

Καιρός να ονειρευτούμε ένα άλλο σχέδιο.

Ιωάννα Β.

φυλακές Ελαιώνα Θηβών