Με πολύ οργή, λίγο πριν τις 6 Δεκέμβρη.

Ένα χρόνο μετά.
Νύχτα Σαββάτου.
Δεν σταματάει η βροχή.
Όχι, όχι ,δεν με πλήγωσε αυτό.

Εμείς με το παπί.
Κέντρο, Κερατσίνι ,Νίκαια, Πειραία, Αιγάλεω.
Διασχίσαμε λίμνες.
Πέρασαν όλα τα αυτοκίνητα του λεκανοπεδίου από δίπλα μας,
ορκισμένα να μας κάνουν μούσκεμα.
Όχι, όχι δεν με πλήγωσε αυτό.

Δεν πρόλαβα να είμαι μαζί με αυτές κι αυτούς
την ώρα που τα σκυλιά αλυχτούσαν.
Όχι,όχι. ούτε αυτό.

Πάμε απ΄ την αρχή.
Κέντρο, Κερατσίνι, Νίκαια, Πειραιάς.
Νιώθω ότι θα σκάσω και για να μην το κάνω τραγουδάω.
Περνάμε από την Πειραιώς .
Κάνουν ουρές στα διασκεδαστήρια οι καλοντυμένοι.
Μα πώς μπορούν να διασκεδάζουν τέτοια μέρα.
Όχι,όχι,δεν με πλήγωσε αυτό.

Είπα να βγάλω το κράνος και να τους φωνάξω «Ο ΑΛΕΞΗΣ ΖΕΙ».
Έπειτα σκέφτηκα ότι είναι μάταιο, και πράγματι είναι,
αν και δεν με πληγώνει αυτό, να μιλάω με νεκρούς για τους ζωντανούς.

Δεν με πληγώνει τίποτα από τον κόσμο τους τον γερασμένο.
Γιατί μέρα με τη μέρα χτίζω την εκδίκηση μου.