true story

Μέρες εξέγερσης


Τρίτη πρωί στην κατειλημμένη ΑΣΟΕΕ. Η περιφρούρηση της μπροστινής πύλης είναι στη θέση της. Είμαστε γύρω στο 30 άτομα πίσω από τα κάγκελα της εισόδου.
Μπροστά μας πολλοί σταματημένοι περαστικοί, συζητούν, διαφωνούν, μαλώνουν…για το γνωστό θέμα. Κάποιοι μας έβριζαν και κάποιοι μας παρότρυναν.


…είναι δυνατόν να καταστρέφουν περιουσίες, τα παιδιά έχουν δίκιο, γιατί κλείνετε τις σχολές, μπράβο παιδιά, συνεχίστε γερά…


Είχα αρχίσει να ζαλίζομαι για τα καλά από τις φωνές (ε…και η αϋπνία δεν βοηθάει) αλλά μου άρεσε ο μικρός εμφύλιος που διεξάγονταν μπροστά στα μάτια μου.


Εμένα ξέρετε τι μου έκαναν μια μέρα οι αστυνομικοί…, τι να μας πεις κι εσύ ρε συντηρητικέ, ποιός αντέχει τόση φτώχια , μα να μας σκοτώνουν κι από πάνω, ποιός θα πληρώσει τα σπασμένα, εσύ;… ,χεστήκαμε για τις τράπεζες, είμαι πενήντα χρονών και πρώτη φορά βλέπω τέτοιο πράμα, άσε μας καημένε, εγώ λεω καλά τους κάνουν, και γιατί φοράνε κουκούλες- ντρέπονται; μπλα, μπλα, μπλα μπλα, μπλά, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα

Μέσα στο χαμό με φωνάζει μια γυναίκα. ‘’Ελα να σου πώ κοριτσάκι μου ‘’, πάω προς τα κει...

Μ: Kοίταξε να δεις τι έχω πάθει... έχω μια κόρη 15 χρονών, φόρεσε σκουλαρίκι στα χείλι, μου λεει ότι δεν υπάρχει θεός και ξέρεις τι άλλο έκανε;
E: ‘’Τι;’’
M: .Να, περνούσαμε εχθές δίπλα από κάτι αστυνομικούς και πήρε από κάτω μια πέτρα για να τους την πετάξει. Πήγα να τη σταματήσω αλλά με δάγκωσε στο μπράτσο. ‘Τι να κάνω;’ ρωτάει καθώς κατεβάζει την ζακέτα της δείχνοντας κρυφά το μελανιασμένο της μπράτσο.
E: Να της πεις χαιρετίσματα από τις καταληψίες της ΑΣΟΕΕ και ότι περιμένουμε να έρθει εδώ.
Το πρόσωπο της άλλαξε ξαφνικά με ένα ανεξήγητο τρόπο. Με ένα χαμόγελο συγκίνησης πέρασε τα χέρια της από μέσα, με άρπαξε στην κυριολεξία και με κόλλησε στα κάγκελά. Μου φίλησε το μάγουλο, μου είπε ένα ‘’θα της το πω’’ κι έφυγε.

Τι να πεις;

Άλλωστε ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερωτήσεις.