Οι Throbbing Gristle μαζί με τους Cabaret Voltaire, αποτέλεσαν τους εφευρέτες της "βιομηχανικής μουσικής". Ως μουσικό σχήμα που ήταν εξοικειωμένο με το θόρυβο των εργοστασίων αποφάσισε να τον χρησιμοποιήσει ως αλληγορία για την ανθρώπινη κατάσταση στο τέλος του 20ου αιώνα. Άρχισαν συνθέτοντας σουίτες ηλεκτρονικού θορύβου, που εμπνέονται από το τρίξιμο και το σφύριγμα των μηχανών, τους μετρονόμους, τους μηχανισμούς των ρολογιών ενός εργοστασίου.
Μετα Μετα- χαράς μαθαίνουμε ότι όλα τα μέλη του group είναι trance…
5 σχόλια:
Για την ιστορία, να πω ότι ήδη το 1922, κάποιος κύριος Arseni Avraamov συνέθεσε και διεύθυνε τη συμφωνία των σειρήνων. Επρόκειτο για μια δημόσια μουσική παράσταση στην οποία συμμετείχε ολόκληρη η βιομηχανική πόλη του Baku: οι σειρήνες των εργοστασίων, των πλοίων του λιμανιού, τραίνα, χορωδίες από μεγάλες μάζες του πληθυσμού κλπ. Φυσικά το τελικό αποτέλεσμα δε σώζεται σήμερα, αλλά ίσως ήταν κάπως έτσι...
http://experimentaletc.blogspot.com/2010/04/baku-symphony-of-sirens.html
Μπορούμε οπότε να πούμε ότι η βιομηχανική μουσική ξεκίνησε ως μια απόπειρα της αβαν-γκαρντ να υπονομεύσει την αστική ιδέα περί καλλιτεχνικής δημιουργίας (αντί για ατομική διάνοια, συλλογική προσπάθεια) και της υποδοχής του έργου (αντί για το μεμονωμένο άτομο, ολόκληρη η πόλη).
Σε ότι αφορά τη νεο-αβαν-γκαρντ τώρα (σύγχρονη βιομηχανική μουσική) μπορούμε να πούμε ότι η διαμαρτυρία που εκφράζει δεν είναι αυθεντική, εφόσον η γενικότερη κίνηση της πρωτοπορίας ενάντια στη θεσμική οργάνωση της τέχνης έχει γίνει αποδεκτή ως τέχνη, επομένως έχει η ίδια θεσμοθετηθεί.
Το παρασοβάρεψα το πράγμα, το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα ν' αντισταθώ!
Φιλιά
Opa-opa! επειδή σκάλωσα τώρα:ποία είναι η αυθεντική διαμαρτυρία στην τέχνη και γιατί κάτι μου λέει ότι δεν υπάρχει;
Ως "αυθεντική" εννοώ την ιστορική αβάν-γκαρντ των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, η οποία επιτέθηκε στην καπιταλιστική θεσμοποίηση της τέχνης (η τέχνη ως εμπορικό προϊόν, δημιουργία μιας καλλιτεχνικής ιδιοφυίας και απευθυνόμενη σε μεμονωμένους καταναλωτές). Προσωπικά θεωρώ την πιο "γνήσια" τέτοια επίθεση τους ντανταϊστές. Φυσικά, από τη στιγμή που το νταντά μπήκε στα μουσεία και έγινε αποδεκτό ως τέχνη, απέτυχε.
Για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση όμως, δε θεωρώ ότι υπάρχει μία μόνο μορφή διαμαρτυρίας στην τέχνη, η οποία μπορεί να τεθεί ως η μόνη "γνήσια". Με το "γνήσια" εννοώ απλά ότι στρέφεται πραγματικά ενάντια στην καπιταλιστική διαχείριση της τέχνης, απέχοντας από την εμπορευματική διαδικασία και τους εγκατεστημένους θεσμούς. Διαφορετικά η διαμαρτυρία δεν είναι "αυθεντική".
Τέλος, χρησιμοποίησα τον όρο αβαν-γκαρντ/πρωτοπορία μόνο χάριν συντομίας και για να συννενοούμαστε. Πιστεύω ότι πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο...
The Pandrogyne it is λοιπόν..
Όμορφα είδη ακούς...
Καλησπέρα :)
Δημοσίευση σχολίου