Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Χθες μου μιλούσες για μια μηχανή...

Για ένα σύστημα.

Που θα επέτρεπε, να μπαίνει κάποιος σ’ ένα θάλαμο

-ένα είδος τηλεφωνικού θαλάμου- ,

ν’ αποσυντίθεται σε ραδιοακτίνες και να προβάλλεται σ’ ένα άλλο θάλαμο,

που θα τον ανασυνέθετε μ’ ένα αντίστροφο σύστημα.

Επί πλέον…

Φανταζόμουν πως, όποτε ήθελες, και για ορισμένο χρόνο,

θα μπορούσες ν’ ανασυντίθεσαι και να παίρνεις τη μορφή που επιθυμείς.

Φανταζόσουν τον εαυτό σου να πετάει πάνω απ’ τον Υμηττό,

να μουσκεύεις τα φτερά σου στη θάλασσα.

Κι ύστερα, να γυρίζεις πίσω για ν’ αποσυντεθείς.

Όμως, ο αητός, θα’ θελε να ξαναμπεί στο θάλαμο;


[1964;]

Γιώργος Μακρής

(γραμμένο στα γαλλικά. Μετάφραση: Έ. Χ. Γονατάς )






Θα μπορούσε να είχε γραφτεί για τις εξεγέρσεις, για τους έρωτες, για τις καθημερινές μάχες ενάντια στην κανονικότητα...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θυμάσαι;

"όταν δεις πως είναι να πετάς, μετά είναι αδύνατον όταν περπατάς να μην κοιτάς προς τον ουρανό"

όχι λοιπόν! ο αετός δεν θα ξαναμπεί στο θάλαμο και πολύ καλά θα κάνει!!!

χαιρετισμούς λοιπόν από το θάλαμο της μυτιλήνης

Ανώνυμος είπε...

Χρειάζεται να προσπαθήσουμε πολύ
Να μηχανευτούμε τρόπους
Να τους
εφεύρουμε,
χωρίς θαλάμους,
χωρίς ραδιοακτίνες,
να πετάμε πάνω απ'τον Υμηττό,
να μουσκεύουμε τα φτερά μας στη θάλασσα,
χώρις αποσυνθέσεις,
χωρίς επιστροφές,
ν'ανοίγουμε δρόμους
ή έστω μικρά περάσματα
Από εδώ ως εκεί,
Από το μηδέν ως στο τώρα.

Λόγου χάρη...

Ανώνυμος είπε...

ώρες ώρες νιώθω πως δε δίνουμε καμιά μάχη με τη κανονικότητα. απλά δε την αντέχουμε εκ της συστάσεώς μας. και σόρρυ κιόλας.

πρτφ