Χωρίς... ... Samuel Beckett

[...]
Καρδιά που χτυπάει μικρό σώμα
μόνο ορθό γκρίζο πρόσωπο
χαρακτηριστικά πατηκωμένα
δύο ξεπλυμένα γαλανά.
Μόνο ορθό μικρό σώμα γκρίζο λείο
καμία προεξοχή ελάχιστες τρύπες.
Πάντα μόνο όνειρο οι μέρες και νύχτες
καμωμένες από όνειρα άλλων νυχτών
καλύτερων ημερών.
Θα σαλέψει μες στην άμμο κάτι θα σαλέψει
στον ουρανό τον αέρα την άμμο.
Eνα βήμα στα ερείπια
στην άμμο σερνάμενος με τη ράχη του
στο αχανές θα το κάνει.
Πάντα μόνο σιωπή τέτοια
που στη φαντασία αυτά τα τρελά
γέλια αυτές οι κραυγές.

Αληθινό καταφύγιο επιτέλους
σκόρπια ερείπια ίδιο γκρίζο όπως η άμμος.
Πάντα ήταν μόνο γκρίζος αέρας άχρονος
όλα ασάλευτα καμία πνοή.
Aγραφες επιφάνειες απόλυτο λευκό ήρεμο
μάτι φως του λογικού όλα ξεχασμένα.
Πάντα μόνο στο όνειρο
που χάθηκε η ώρα που περνάει
ατέλειωτη σύντομη. Κύβος όλος φως
απόλυτο λευκό άγραφες επιφάνειες
όλα ξεχασμένα.
[...]