Γράφουμε για εμάς
γράφουμε για όλους
όχι,όχι για τα στοιχειωμένα
απολιθώματα άλλων εποχών
Γράφουμε για το τώρα,
που εμπεριέχει το μέχρι τώρα
Οι λέξεις πότε σκλήρες,
πότε συνετές,
πάντα αλήθινές
διαπερνούν τα τείχη των κομμάτων
Τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν.
Χρώματα, αποχρώσεις,
πολλές αποχρώσεις.
Ποιός μπορεί να βλέπει μόνο το κόκκινο.
Μόνο αυτός που έχει τα μάτια του κλειστά.


Διάβασα ξανά τα Ερωτικά του Γ.Ρίτσου.Μια συλλόγη που αναδιπλώνει τη δυναμική του έρωτα.Παρόλο που γράφτηκε απο εκείνον που η ιστορία ανέδειξε ως τον πλέον στρατευμένο,τα ποιήματα της συλλογής αυτής ούδε μια σχέση δεν έχουν με εκείνα τα θλιβερά, φορμαλιστικά και ξύλινα ποιήματα του Κόμματος τα οποία δεν αφορούν άλλους απο τά στελέχη και τους οπαδούς του

"...το όνειρο μας μικρό και καλοκρυμμένο στην καρδιά μας
σαν το χαρτάκι με την κομμάτική γραμμή κρυμμένο στο παπούτσι του προλετάριου..."
Απο τις γειτονιές του κόσμου.

Αντ'αυτού αφιερώνω το παρακάτω ποίημα στους απανταχού ""στρατευμένους"" του έρωτα!


Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου
Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου
Σε αναπνέω
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά...
Όπου βρίσκεσαι υπάρχω.
Τα χείλη μου περιτρέχουν τ΄αυτί σου
Τόσο μικρό και τρυφερό
πώς χωράει όλη τη μουσική;
Ηδονή-
πέρα απ τη γέννηση
πέρα απ το θάνατο
τελικό αιώνιο παρόν.
Κάτω απ' όλες τις λέξεις
δύο σώματα ενώνονται
και χωρίζουν
Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ'τα δάχτυλα
Ενώνεται
Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
και ο σφυγμός μου.

Γυμνό σώμα
Τα ερωτικά

Πάτρα, Πέμπτη 22 Νοεμβρίου.

...Des banlieux.

Άραγε ήξερες;Πως αρκεί μια νύχτα μόνο να
μεταβιβάσουμε εδώ,με ένα ιστό νοητό, ξυπνήματα
ζωηρά, οιστρήλατα, Μια νύχτα μόνο. Με βήματα
ανάλαφρα, βαριά, πάνω στα πλακώστρωτα μυαλά της
οικουμένης. Ένα φλερτάρισμα, να πλευρίζει με θέρμη
το τοπίο.Και ένας σωρό απο λίθους για αυτόν τον
πολιτισμό, ανάθεμα λοιπόν.

ΑΛΡΩ

...σαν ένα πίνακα του मोंदी!

...παρόλαυτά κάποιες νύχτες
που ιδρωμένος ακουμπώ
στα κράσπεδα της νύχτας
τρομάζω με τους ανθρώπους
με την πτώση ή το μεγαλείο
της έμπνευσης τους.
Στο προσκέφαλο μου
φωλιάζουν
κλάμματα
γέλια
οιμώγές
ψίθυροι
δάκρια
χειρονομίες
χείλη
σκοτάδι
φιγούρες
κίνηση
πρόσωπα.
Κι όταν τις αυγές ξυπνώ
λείπουν τα μάτια...

Η θλίψη του θεάματος...

...το θέαμα της θλίψης.

Μια ματιά στην καταστολή... BRUCE DAVIDSON

Άτιτλο

Κάθε πρωινό ξεχειλίζουν
των ματιών οι ωκεανοί
για τις μάχες που δόθηκαν τη νύχτα,
τους αλλεπάληλους μικρούς θανάτους,
τη ρημαγμένη χώρα της επιθυμίας,
την αναμονή.
Αλίμονο, οι ελπίδες μας δεν είναι βάλτος.
Βήματα, βήματα, βήματα...
:oD

Γή του πυρός (ή το καζάνι που βράζει ή αλλιώς σφαίρα είναι και γυρίζει...)

Γύρω στα μεσάνυχτα η νύστα άρχισε να με χαίδεύει με τα
κορακίσια φτερά της.Άλλωστε δεν έκανα τίποτα άλλο απ΄το
να την περιμένω πάνω στο κατάστρωμα για ν' αποφύγω να
μείνω ξύπνιος στο άβολο της 3της θέσης.
Δεν την άφησα να φύγει και γλίστρησα μέσα.
Η 3τη θέση είναι ίδια παντού, σε θάλασσα και σε στεριά.
Οι άνθρωποι που ανήκουμε σ' αυτή είμαστε επίσης ίδιοι.
Όλοι μας αποτελούμε ένα είδος μεθορίου της ανθρωπότητας.
Κάτι σαν τον φλοίο της γής, που βρίσκεται στην ύπαιθρο,
εκτεθειμένος, και δέχεται στην επιφάνεια του τα χτυπήματα
του καιρού και την ανάσα των αστεριών, καθώς η αδιαπέραστη
σφαίρα γυρίζει και γυρίζει για να στερεωθεί στη νύχτα της
αβύσσου.
Francisco Coloane

...χωρίς τίτλο...

Όλα τα χρώματα
μια στιγμή σπατάλης των ματιών σου
Και το κάθε αδηφάγο σ΄αγαπώ
πικρό γαμώ το μαχόμενο τα ώχ των αδερφών
Εγώ ήχος άστεγος
ν'αντιγράφω την πληθυντική σου αρμονία
Δεν μου ταιριάζει η πίκρα
αν δεν μπορέσω το γλέντι σου
Δεν θα μπορέσω το φώς
αν δεν κατοικήσω τις πληγές της νύχτας

Και πώς θα προσφερθώ στο μέσα πάνθηρα
αν δεν γεωργήσω τη μαύρη όπη
την άλικη
τη θλίψη σου που διανυκτερεύει

Π.Μπουκάλας
Ο μέσα πάνθηρας

Κάνω έκληση...

Σάν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις,
να μην τις παίρνει ο άνεμος...

Αναγνωστάκης.

Χρειάζομαι επειγόντως ένα σφυρί!

Ιο.