Γράφουμε για εμάς
γράφουμε για όλους
όχι,όχι για τα στοιχειωμένα
απολιθώματα άλλων εποχών
Γράφουμε για το τώρα,
που εμπεριέχει το μέχρι τώρα
Οι λέξεις πότε σκλήρες,
πότε συνετές,
πάντα αλήθινές
διαπερνούν τα τείχη των κομμάτων
Τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν.
Χρώματα, αποχρώσεις,
πολλές αποχρώσεις.
Ποιός μπορεί να βλέπει μόνο το κόκκινο.
Μόνο αυτός που έχει τα μάτια του κλειστά.


Διάβασα ξανά τα Ερωτικά του Γ.Ρίτσου.Μια συλλόγη που αναδιπλώνει τη δυναμική του έρωτα.Παρόλο που γράφτηκε απο εκείνον που η ιστορία ανέδειξε ως τον πλέον στρατευμένο,τα ποιήματα της συλλογής αυτής ούδε μια σχέση δεν έχουν με εκείνα τα θλιβερά, φορμαλιστικά και ξύλινα ποιήματα του Κόμματος τα οποία δεν αφορούν άλλους απο τά στελέχη και τους οπαδούς του

"...το όνειρο μας μικρό και καλοκρυμμένο στην καρδιά μας
σαν το χαρτάκι με την κομμάτική γραμμή κρυμμένο στο παπούτσι του προλετάριου..."
Απο τις γειτονιές του κόσμου.

Αντ'αυτού αφιερώνω το παρακάτω ποίημα στους απανταχού ""στρατευμένους"" του έρωτα!


Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου
Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου
Σε αναπνέω
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά...
Όπου βρίσκεσαι υπάρχω.
Τα χείλη μου περιτρέχουν τ΄αυτί σου
Τόσο μικρό και τρυφερό
πώς χωράει όλη τη μουσική;
Ηδονή-
πέρα απ τη γέννηση
πέρα απ το θάνατο
τελικό αιώνιο παρόν.
Κάτω απ' όλες τις λέξεις
δύο σώματα ενώνονται
και χωρίζουν
Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ'τα δάχτυλα
Ενώνεται
Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
και ο σφυγμός μου.

Γυμνό σώμα
Τα ερωτικά