Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Γράφουμε για εμάς
γράφουμε για όλους
όχι,όχι για τα στοιχειωμένα
απολιθώματα άλλων εποχών
Γράφουμε για το τώρα,
που εμπεριέχει το μέχρι τώρα
Οι λέξεις πότε σκλήρες,
πότε συνετές,
πάντα αλήθινές
διαπερνούν τα τείχη των κομμάτων
Τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν.
Χρώματα, αποχρώσεις,
πολλές αποχρώσεις.
Ποιός μπορεί να βλέπει μόνο το κόκκινο.
Μόνο αυτός που έχει τα μάτια του κλειστά.


Διάβασα ξανά τα Ερωτικά του Γ.Ρίτσου.Μια συλλόγη που αναδιπλώνει τη δυναμική του έρωτα.Παρόλο που γράφτηκε απο εκείνον που η ιστορία ανέδειξε ως τον πλέον στρατευμένο,τα ποιήματα της συλλογής αυτής ούδε μια σχέση δεν έχουν με εκείνα τα θλιβερά, φορμαλιστικά και ξύλινα ποιήματα του Κόμματος τα οποία δεν αφορούν άλλους απο τά στελέχη και τους οπαδούς του

"...το όνειρο μας μικρό και καλοκρυμμένο στην καρδιά μας
σαν το χαρτάκι με την κομμάτική γραμμή κρυμμένο στο παπούτσι του προλετάριου..."
Απο τις γειτονιές του κόσμου.

Αντ'αυτού αφιερώνω το παρακάτω ποίημα στους απανταχού ""στρατευμένους"" του έρωτα!


Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου
Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου
Σε αναπνέω
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά...
Όπου βρίσκεσαι υπάρχω.
Τα χείλη μου περιτρέχουν τ΄αυτί σου
Τόσο μικρό και τρυφερό
πώς χωράει όλη τη μουσική;
Ηδονή-
πέρα απ τη γέννηση
πέρα απ το θάνατο
τελικό αιώνιο παρόν.
Κάτω απ' όλες τις λέξεις
δύο σώματα ενώνονται
και χωρίζουν
Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ'τα δάχτυλα
Ενώνεται
Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
και ο σφυγμός μου.

Γυμνό σώμα
Τα ερωτικά

8 σχόλια:

Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α είπε...

Κάθοντας στο ιντερνέτι και πίνοντας μπύρες....
.....
.... Μανώλης Αναγνωστάκης
...όπου...

....ΣT' AΣTEIA ΠAIZAME...

Στ' αστεία παίζαμε!

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!


Νέοι της Σιδώνος

Kανονικά δεν πρέπει νάχουμε παράπονο
Kαλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,
Kορίτσια δροσερά- αρτιμελή αγόρια
Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Kαλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Tόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην Ήπειρο
Για ήρωες που σκοτωθήκαν σ' άλλα χρόνια,
Για επαναστάτες Mαύρους, Πράσινους, Kιτρινωπούς,
Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Aνθρώπου.
Iδιαιτέρως σάς τιμά τούτη η συμμετοχή
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό- κατόπιν τούτου
Nομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,
Kαι να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.

(Mας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες;)

Αγαπητή sminefa (anar**nera*da)
σου στέλνω δύο (2) [πσσσσσ...] εμπνεύσεις του Μανώλη Αναγνωστάκη.

δ. είπε...

αγαπητή sminefa θα συμφωνήσω με το ποίημά σου και αν μου επιτρέπεις θα θελα να προσθέσω στο τέλος "...απέναντι στον ήλιο".
Όσον αφορά το σχόλιό σου για τον ρίτσο θα συμπλήρωνα οτό η συνθήκη αυτή είναι αποτέλεσμα ενός τραγικού διαχωρισμού του προσωπικού απο το πολιτικό(πολιτικό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η εργαλειοποίηση της δημιουργίας για την κομματική ντόπα,την εξυπηρέτηση του σχεδίου).

ΣΤΑΣΕΙΣ
Από τη στάση μου
προς τη ζωή
βγαίνουν
τα ποιήματά μου.

Μόλις υπάρξουν
τα ποιήματά μου
μια στάση μου επιβάλλουν
αντίκρυ στη ζωή.

τ.πατρίκιος


Στα ποίηματα του αναγνωστάκη θα ατιπαραθέσω την ίδια τη γυναικεία γραφή να μιλήσει για τον εαυτό της:

Προδοσία

Ζωή πως με παράδωσες μ’ ένα φιλί στους δήμιους.
. . . . . . . . . . . . . . . . . Οι δήμιοι σου, καλόγνωμοι, θάνατο δεν προστάζουν.
Είνε κι’ αυτοί απ’ τους τίμιους σου και τους ευγενικούς!
Χαμόγελο τα χείλη τους και γλυκό λόγο στάζουν
κ’ έχουν κι’ αγάπη και σκοπούς ωραίους και ιπποτικούς.

Ω, εμένα το αίμα μου έλειψεν απ’ τη φριχτή αγωνία,
στον ξέσαρκό μου τράχηλο να σέρνεται η θηλιά
και να μη σφίγγη. Ω, ευγενική των δημίων μου μανία,
έχω μέσα στα στήθη μου σπασμένη την καρδιά.

Έχω σπασμένη την καρδιά. Μ’ έχει η ζωή προδώσει
και μου ζητάνε να γελάσω αθώα και τρυφερά
και νάναι μεσ’ στα μάτια μου χαρά και λάμψη τόση,
που να γενή στα ευγενικά σας όνειρα φτερά.

Εγώ πρέπει απ’ τη λίγη μου σταγόνα να σας θρέψω
του αίματος, που φαρμάκωσε κι’ αυτή μεσ’ στην καρδιά.
Τα φάσματα των πόθων μου λουλούδια να σας δρέψω
και να δεχτώ σα μιαν αυγή την τελευταία βραδιά.

Κι’ αν η σπασμένη μου καρδιά τρίξη στο σαρκασμό μου,
κι’ αν αντί δάκρι στάξουνε τα μάτια μου φωτιά,
θα μου ραβδίσετε το χυδαίο κι’ άπρεπο στοχασμό μου
ευγενικά στυλώνοντας την βλοσυρή ματιά.

Όμως η βαριά μοίρα μου δεν είναι ο θάνατός μου.
Μεσ’ στην καρδιά βόσκουνε πληγές από φωτιά.
Ποιος από σας, ανύποπτα, τίμιος θα γίνη εχθρός μου
στον ξέσαρκό μου τράχηλο να σφίξη τη θηλιά!

μαρία πολυδούρη 1924


...αυτά προς το παρών

Ανώνυμος είπε...

Η προδοσία δεν έχει μελοποιηθεί απο τα μαυρακόρντα;

.sminefa.. είπε...

Γειά χαρά!
Άχρονε βρίσκω ότι το πρώτο ποίημα είναι πολύ προβληματικό στο σημείο που εξισώνει τις γυναίκες με τα ακριβά ενθύμια και το σπίτι και αν δεν κάνω λάθος σ'αυτό απαντά ο .... με το δεικτικό ποίημα της Μ.Π. σε σχέση με το γυναικείο ζήτημα που έχει μελοποιηθεί απο τα ΜΑΥΡΑΚΟΡΝΤΑ.

(...) Συμφώνω μ'αυτό που γράφεις για το Ρίτσο και θα συμπλήρωνα ότι
με δεδομένο ότι ντόπες υπάρχουν πολλές, η στράτευση δεν είναι χαρακτηριστικό που διέπει μοναχά τα κόμματα(βλέπε εθνικά τραγούδια και ύμνους ποδοσφαιρικών ομάδων).
Και εντάξει ο Ρίτσος είναι ξεκάθαρος τουλάχιστον, υπάρχει και η "υφέρπουσα" στράτευση που καραδοκεί...

Ανώνυμος είπε...

Για ποιά υφέρπουσα στράτευση μιλάς sminefa; Δεν μπορείς να γίνεις λίγο πιό συγκεκριμένη; Αυτή είναι και η ουσία νομίζω του σχόλιού σου...

.sminefa.. είπε...

Αναφέρομαι στους καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν συστρατευτεί με-για τον πολιτισμό του πατριωτισμού,του σεξισμού,του lifestyle,του θεάματος και άλλων βαρβάρων και που δεν είναι ξεκάθαρα και συγκεκριμένα κομματοποιημένοι ( πολλοί μάλιστα αποστρέφονται κάθε τι πολιτικό,λές και κατοικούν στον Άρη) αλλά εξυπηρετούν και αναπαράγουν την υπάρχουσα πολιτική προάγοντάς τον πολιτισμό της βαρβαρότητας που προανέφερα, ο οποίος πλασάρεται εντέχνως πλαγιοτρόπως και σιγά,σιγά...
Δεν ξέρω αο όρος που χρησιμοποίησα ήταν ο κατάλληλος. Ελπίζω να έγινα λίγο πιο συγκεκριμένη.

Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α είπε...

Agaphth sminefa to poihma tou anagnwstakh pou esteila "st'asteia paizame" kai "neoi ths sidwnos" egw pisteuw pws exoyn ena eirvniko xarakthra pros atoma "neous ths sidwnos". Den eixa kanena skopo na antiparatethw me to gynaikeio fylo. aPLWS ESteila symvolika ta poihmata auta. Pantws ayth thn ermhneia pou antiparatheses parapanw gia to poihma to sygkekrimeno tou Anagnwstakh den to eixa skeftei etsi...Kalh synexeia

Ανώνυμος είπε...

egw exw na pw ena pragma filoi mou...peite mas ti pinete kai den mas dinete...