Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

Κάνω έκληση...

Σάν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις,
να μην τις παίρνει ο άνεμος...

Αναγνωστάκης.

Χρειάζομαι επειγόντως ένα σφυρί!

Ιο.

6 σχόλια:

δ. είπε...

το σφυρί νομίζω ότι είσαι εσύ, ο καθένας, η καθεμιά.

σας φιλώ, σινσιαρλυ γιόρσ

αιμόφυρτος ντισκονέξιας

.sminefa.. είπε...

Εγώ,
ο καθένας,
η καθεμιά...
...είμαστε τα ερεθίσματα που έχουμε δεχτεί ,απορρίψει, αφομοιώσει,ανταλλάξει,εξελίξει
και πολλά ακόμη που θα έρθουν!

ζ. είπε...

Οι πρόκες, τα σφυριά και ο τοίχος, δεν αναλογούν ούτε στα ερεθίσματα ούτε στις λέξεις.
Δεν καρφώνεται ο λόγος και το βίωμα σαν σανίδα πάνω σε τούβλο.
Ο άνεμος μπορεί να μας ενοχλεί αλλά πάντα καταφέρνει να απλώνεται.
Συνήθως εξακολουθεί να ενοχλεί, να σχίζει τις καρφωμένες λέξεις, να ενεργοποιεί διαρκώς τα σφυριά και τις πρόκες.
Στον άνεμο πολλοί σηκώνουν πανιά.
Κινούνται μαζί με τις λέξεις και τα ερεθίσματα.
Τα δικά τους, των άλλων, όλων.

.sminefa.. είπε...

Μου αρέσει η ερμηνεία σου.
Αρκετά αισιόδοξη.
Απλά κάποιες φορές χρειάζεται να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και δεικτικοί καθώς είμαστε εν πλω στο ταξίδι που περιγράφεις και γι΄αυτό χρειάζονται εργαλεία, τις λέξεις και τα ερεθίσματα που γίνονται συνείδηση.

ζ. είπε...

Δε διαφωνώ καθόλου.
Ακόμη πιο απλά όμως η δεικτικότητα μπορεί να αποφέρει τάσεις για αντίπνοιες στο ταξίδι αυτές τις κάποιες φορές.
Για την συνείδηση, αρκεί να κοιτάς εσύ καλά τον προορισμό σου.

Ανώνυμος είπε...

Η υλικότητα που φέρουν οι πρόκες και το σφυρί είναι το απαραίτητο Άλλο που αναζητά προς ολοκλήρωση η Λέξη. Το λεπτό όριο που μπορεί να μετατρέψει αυτή καθαυτή τη λέξη σε ελιτισμό προσωποποιείται στον άνεμο. Η εναγώνια αναζήτηση της απτής πραγματικότητας των Άλλων που καταργούν την - γλυκιά ομολογουμένως μοναχικότητα - και την - ίσως αναπόδραστη - μοναξιά διατηρεί την σημαντικότητα της στο γεγονός πως ο προορισμός χωρίς άλλους/ες είναι ημιτελής (τουλάχιστον). Ελπίζω να μην είμαι εκτός θέματος.