Κάθε πρωινό ξεχειλίζουν
των ματιών οι ωκεανοί
για τις μάχες που δόθηκαν τη νύχτα,
τους αλλεπάληλους μικρούς θανάτους,
τη ρημαγμένη χώρα της επιθυμίας,
την αναμονή.
Αλίμονο, οι ελπίδες μας δεν είναι βάλτος.
Βήματα, βήματα, βήματα...
:oD
6 σχόλια:
Κάποτε ένας σύντροφος φυλακισμένος έγραψε ότι "η ελπίδα είναι το καύσιμο της καταστολής".
Αν οι νύχτες ξεχυλίζουν από μικρούς θανάτους και ρημαγμένες επιθυμίες τότε οι ελπίδες είναι βάλτος. Και τα βήματα ανήκουν στην απελπισία... Εκεί δηλαδή που πρέπει.
Ερώτηση:γιατί ελπίδα είναι το καύσιμο της καταστολής όταν αποβλέπει σε βήματα?
Είναι σκληρή πολύ η δήλωση ότι η ελπίδα είναι το καύσιμο της καταστολής. Απλά να μην παραβλέπεις το κίνδυνο να χρησιμοποιηθεί η ελπίδα σαν μπαστούνι σε βήματα που δεν θα γίνουν ποτέ. Πιστεύω στην κινητήρια δύναμη των ενοχών και η ελπίδα δυστυχώς μπορεί να απενοχοποιήσει το βάλτο. Βήματα λοιπόν...
Το ζήτημα δεν είναι απλά τα βήματα αλλά η κατεύθυνσή τους. Τί να κάνουμε; Η εξέγερση έχει μια ιστορική έφεση προς την απελπισία.
ΥΓ. Ρε sminefa, μέσα στις ασκήσεις δεκτικότητας είναι και το ανεπίτρεπτο της δημοσίευσης ανώνυμων σχολίων; Ή πρόκειται για μια απερίσκεπτη τεχνική διευθέτηση;
Πρόκειται για απερίσκεπτη τεχνική διευθέτηση και θα διορθωθεί. Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ τα "επώνυμα" σχόλια όμως διαφωνώ με την επιβολή (δεν εννόω ονοματεπώνυμα φυσικά).Πάντως όπως και να υπογράφεις,νομίζω μπορώ να καταλάβω ποιός είσαι αφού τις περισσότερες φόρές τα σχόλια σου ξεκινούν με πείραγμα σχετικό με τη μή δεκτικότητα που μόνο εσύ παρατηρείς στο ιστολόγιο αυτό, ε και για κάποιους άλλους λόγους...
I'm teasing you. Πρόκειται για κληρονομικό μας χαρακτηριστικό.
Ακόμη και η αλλαγή των νικνέιμ κάθε φορά είναι παράγωγο αυτής της κακιάς συνήθειας. Δεν μπαίνει θέμα λοιπόν δεκτικότητας του ιστολογίου σου απλά έχω την εντύπωση ότι επειδή μερικές φορές παλλινδρομεί δραματικά (όπου δράμα: κωμωδία και τραγωδία)εμπνέει έστω και... ατυχή πειράγματα.
So long dear sminefa!
Δημοσίευση σχολίου