Αντικριστοί καθρέφτες

Η πιο δημοκρατική στιγμή
είναι του αμοιβαίου οργασμού

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Γράφουμε για εμάς
γράφουμε για όλους
όχι,όχι για τα στοιχειωμένα
απολιθώματα άλλων εποχών
Γράφουμε για το τώρα,
που εμπεριέχει το μέχρι τώρα
Οι λέξεις πότε σκλήρες,
πότε συνετές,
πάντα αλήθινές
διαπερνούν τα τείχη των κομμάτων
Τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν.
Χρώματα, αποχρώσεις,
πολλές αποχρώσεις.
Ποιός μπορεί να βλέπει μόνο το κόκκινο.
Μόνο αυτός που έχει τα μάτια του κλειστά.


Διάβασα ξανά τα Ερωτικά του Γ.Ρίτσου.Μια συλλόγη που αναδιπλώνει τη δυναμική του έρωτα.Παρόλο που γράφτηκε απο εκείνον που η ιστορία ανέδειξε ως τον πλέον στρατευμένο,τα ποιήματα της συλλογής αυτής ούδε μια σχέση δεν έχουν με εκείνα τα θλιβερά, φορμαλιστικά και ξύλινα ποιήματα του Κόμματος τα οποία δεν αφορούν άλλους απο τά στελέχη και τους οπαδούς του

"...το όνειρο μας μικρό και καλοκρυμμένο στην καρδιά μας
σαν το χαρτάκι με την κομμάτική γραμμή κρυμμένο στο παπούτσι του προλετάριου..."
Απο τις γειτονιές του κόσμου.

Αντ'αυτού αφιερώνω το παρακάτω ποίημα στους απανταχού ""στρατευμένους"" του έρωτα!


Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου
Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου
Σε αναπνέω
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά...
Όπου βρίσκεσαι υπάρχω.
Τα χείλη μου περιτρέχουν τ΄αυτί σου
Τόσο μικρό και τρυφερό
πώς χωράει όλη τη μουσική;
Ηδονή-
πέρα απ τη γέννηση
πέρα απ το θάνατο
τελικό αιώνιο παρόν.
Κάτω απ' όλες τις λέξεις
δύο σώματα ενώνονται
και χωρίζουν
Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ'τα δάχτυλα
Ενώνεται
Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
και ο σφυγμός μου.

Γυμνό σώμα
Τα ερωτικά

Πάτρα, Πέμπτη 22 Νοεμβρίου.

...Des banlieux.

Άραγε ήξερες;Πως αρκεί μια νύχτα μόνο να
μεταβιβάσουμε εδώ,με ένα ιστό νοητό, ξυπνήματα
ζωηρά, οιστρήλατα, Μια νύχτα μόνο. Με βήματα
ανάλαφρα, βαριά, πάνω στα πλακώστρωτα μυαλά της
οικουμένης. Ένα φλερτάρισμα, να πλευρίζει με θέρμη
το τοπίο.Και ένας σωρό απο λίθους για αυτόν τον
πολιτισμό, ανάθεμα λοιπόν.

ΑΛΡΩ

...σαν ένα πίνακα του मोंदी!

...παρόλαυτά κάποιες νύχτες
που ιδρωμένος ακουμπώ
στα κράσπεδα της νύχτας
τρομάζω με τους ανθρώπους
με την πτώση ή το μεγαλείο
της έμπνευσης τους.
Στο προσκέφαλο μου
φωλιάζουν
κλάμματα
γέλια
οιμώγές
ψίθυροι
δάκρια
χειρονομίες
χείλη
σκοτάδι
φιγούρες
κίνηση
πρόσωπα.
Κι όταν τις αυγές ξυπνώ
λείπουν τα μάτια...

Η θλίψη του θεάματος...

...το θέαμα της θλίψης.

Μια ματιά στην καταστολή... BRUCE DAVIDSON

Άτιτλο

Κάθε πρωινό ξεχειλίζουν
των ματιών οι ωκεανοί
για τις μάχες που δόθηκαν τη νύχτα,
τους αλλεπάληλους μικρούς θανάτους,
τη ρημαγμένη χώρα της επιθυμίας,
την αναμονή.
Αλίμονο, οι ελπίδες μας δεν είναι βάλτος.
Βήματα, βήματα, βήματα...
:oD

Γή του πυρός (ή το καζάνι που βράζει ή αλλιώς σφαίρα είναι και γυρίζει...)

Γύρω στα μεσάνυχτα η νύστα άρχισε να με χαίδεύει με τα
κορακίσια φτερά της.Άλλωστε δεν έκανα τίποτα άλλο απ΄το
να την περιμένω πάνω στο κατάστρωμα για ν' αποφύγω να
μείνω ξύπνιος στο άβολο της 3της θέσης.
Δεν την άφησα να φύγει και γλίστρησα μέσα.
Η 3τη θέση είναι ίδια παντού, σε θάλασσα και σε στεριά.
Οι άνθρωποι που ανήκουμε σ' αυτή είμαστε επίσης ίδιοι.
Όλοι μας αποτελούμε ένα είδος μεθορίου της ανθρωπότητας.
Κάτι σαν τον φλοίο της γής, που βρίσκεται στην ύπαιθρο,
εκτεθειμένος, και δέχεται στην επιφάνεια του τα χτυπήματα
του καιρού και την ανάσα των αστεριών, καθώς η αδιαπέραστη
σφαίρα γυρίζει και γυρίζει για να στερεωθεί στη νύχτα της
αβύσσου.
Francisco Coloane

...χωρίς τίτλο...

Όλα τα χρώματα
μια στιγμή σπατάλης των ματιών σου
Και το κάθε αδηφάγο σ΄αγαπώ
πικρό γαμώ το μαχόμενο τα ώχ των αδερφών
Εγώ ήχος άστεγος
ν'αντιγράφω την πληθυντική σου αρμονία
Δεν μου ταιριάζει η πίκρα
αν δεν μπορέσω το γλέντι σου
Δεν θα μπορέσω το φώς
αν δεν κατοικήσω τις πληγές της νύχτας

Και πώς θα προσφερθώ στο μέσα πάνθηρα
αν δεν γεωργήσω τη μαύρη όπη
την άλικη
τη θλίψη σου που διανυκτερεύει

Π.Μπουκάλας
Ο μέσα πάνθηρας

Κάνω έκληση...

Σάν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις,
να μην τις παίρνει ο άνεμος...

Αναγνωστάκης.

Χρειάζομαι επειγόντως ένα σφυρί!

Ιο.

Δηλαδή είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι όλα είναι μαθηματικά?

Το απύθμενο του νού
περιέχει ανείπωτες αναδιπλώσεις
θυελλωδων επιθυμιών
οι λίγες στιγμές ξεχείλησαν
και μου ζητούν ΄ν' αδραχτώ
απ' αυτές
να δέσω κόμπο τις λέξεις
να μη με κρύβουν
ν' απεγκλωβιστώ απο κανόνες όπως
[(Απο δω+μέχρι εκεί)=(λόγου χάρη)+(...)]

Χρόνος?

Ο χρόνος κάπου μακρία γυρίζει,
ανεβαίνει, κατεβαίνει
τα μονοπάτια της ζωής,
σκύβει, ανασηκώνεται,γνέφει
σκούζει, τρεκλίζει...

Εμμένω στις επιθυμίες
αλλά κι αυτές επιμένουν
στα ίδια χρώματα,
στις ίδιες νότες,
στους ίδιους δρασκελισμούς
που νικούν τον χρόνο...

ΜΙΑ ΦΙΛΗ, ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ...

Σε είδα να βολτάρεις πάνω σε παρκαρισμένα αμάξια στην λεωφόρο της κατανάλωσης.Απο κεί δεν περνάνε λεωφορεία αλλά ούτε+όνειρα...είναι πεζόδρομος για να μην συγκρούονται οι σακούλες των καινούργιων ρούχων με τα μηχανάκια των πακετάδων.
Μου άπλωσες το χέρι+μου πρότεινες 1 βόλτα πάνω απο τις σκουριασμένες κεραίες των τηλεορασέων.
Ξαπλώσαμε γύρω στα μεσάνυχτα
σε 1 δορυφορικό πιάτο
+ κάναμε έρωτα
με τα λιγοστά αστέρια που κρύβονταν
πίσω απ'τον μαβή ουρανό
Δεν ξεστόμισε ούτε 1 λέξη
Οι κραυγές σου κάλυπταν
τα δελτία ειδήσεων
και οι γριές άρχισαν να
πέφτουν απ'τον 5το
υπνοβατώντας

Κ.Κ.

Απόσπασμα απ' το βιβλίο "ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ ΥΠΟ ΒΡΟΧΗ" του प.I TAIBO

Άνοιξε το παράθυρο.Νυσταγμένα παιδιά που έψαχναν στις γωνιές περιμένοντας το σχολικό λεωφορείο. Υπηρέτριες που φαίνονταν στα μισά του δρόμου για το γάλα. Μεθυσμένοι που γυρνούσαν σπίτι. Βιομηχανικοί εργάτες που άρχιζαν την περιπετιώδη διαδρομή μιάμισης ώρας ως την αλυσίδα παραγωγής. Έφηβοι θεότρελοι απ'τον έρωτα, βέβαιοι ότι ούτε κι αυτήν τη φορά τους αγαπούσαν.Συγγραφείς που κακοκοιμήθηκαν κι έβγαιναν για περίπατο προτού ξαπλώσουν να ονειρευτούν με μάτια ανοιχτά το μυθιστόρημα που δεν τους έβγαινε.Μάγοι του τσίρκο που έκαναν πρόβες νοητά το ταχυδακτυλουργικό κόλπο που δέν τους άφηνε να κοιμηθούν.Αγρότες ακτήμονες που έρχονταν απο πολύ μακριά για να μισήσουν τους γραφειοκράτες της αγροτικής μεταρρύθμισης ενώ θα περίμεναν στις ουρές. Μετανιωμένοι αυτόχειρες.Μητέρες εγκυμονούσες και αγουροξυπνημένες, καθηγητές που έβγαζαν απ' το καπέλο μεγαλοφυείς αλγεβρικές εξισώσεις.Ασφαλιστές που δεν πίστευαν στις ασφάλειες που πουλούσαν, θαυματουργοί οδηγοί στο μετρό,φυσικοί που δεν μπορούσαν να γίνουν Λεονάρντο ντα Βίντσι, δημοσιογράφοι που επέστρεφαν σπίτι τους, λαχειοπώλες που πουλούσαν λαχεία που ποτέ δεν θα κέρδιζαν οι ίδιοι, εκφωνητές ραδιοσταθμών στο δρόμο για τη δουλεία, που ήξεραν ότι άλλη μια μέρα θα διάβαζαν ψεύτικες ειδήσεις και ονειρεύονταν να σπρώξουν λαθραία μια μέρα τις πληροφορίες που δεν τους άφηναν να πουν, περήφανοι γέροι που ξέχασαν πια την τέχνη του ύπνου,γλυκές νοσοκόμες, σκυλιά του δρόμου,αδημοσίευτοι ποιητές, σκηνοθέτες που ήταν στη μαύρη λίστα, δημοκρατικοί γραφειοκράτες στα πρόθυρα της απόλυσης, ντραμίστες της ρόκ, παράφοροι αναγνώστες του Αλτουσέρ, κορίτσια που ανέμιζαν προκλητικά στις έξι το πρωί την φρεσκοχτενισμένη κοτσίδα τους και δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να νιώσει κύριος μιας πόλης την οποία λάτρευαν ,καρδενικοί οικοδόμοι που με ζήλο συντηρούσαν τη μαστοριά να τοποθετούν όρθιο το τούβλο δίχως ζύγι.Όλοι οι κατασκευαστές διαφορετικών μητροπόλεων, που δημιουργούσαν ενα μέλλον φαινομενικά απραγματοποίητο, στο δρόμο προς τη ρουτίνα που απέκρυπτε το γεγονός ότι μια μέρα όλοι αυτοί θα έκαναν την πόλη ν' ανθήσει σαν λουλούδι και να γίνει άλλη.

'Το εξοχικό προάστιο' του Τ.Πατρίκιου.

Tο εξοχικό προάστιο. Ολα καλά στη θέση τουςτα δέντρα τα σιντριβάνια,οι επαύλεις,ο αττικός ορίζοντας, κάποια γαλήνη χορτασίλας.Μια ομορφιά που άπλωνε σαν καρκίνωμα μολύνοντας τους περαστικούς μ' ελπίδες.

''Η πόρτα'' του Τ.Πατρίκιου

Ό ποιητής εξηγούσε τους μυστικούς συμβολισμούς
τη διαλεκτική του ποιήματος του.
'Η πόρτα έλεγε, είναι το μυστικό της επικοίνωνίας
του μέσα με τό έξω, μιας επικοινωνίας που
ενναλλάσεται, αντιστρέφεται, αναχαιτίζεται,
αναιρείται, υποτροπιάζει, τελικά επέρχεται,
γι' αυτό κι η πόρτα είναι μια πόρτα
που αναλώνει την πόρτα
που υπερβαίνει την ανάγκη της πόρτας
και μέσα απο την αυτοκαταργημένη πόρτα
μπορεί κανείς να βυθομετράει, να βυθράει
να βεθλάει, να βουθλουβάει...
Γύρω οι θαυμαστές νιώθανε μια βαθιά δροσιά
καθώς τους ψέκαζαν τα σάλια.